سرمایه اجتماعی و داراییهاي ناملموس سازمان ها بعد از موضوعات مهندسی مجدد‌(‌دهه ،‌80 )‌ومدیریت کیفیت فراگیر (دهه،‌90 ) به عنوان پدیده‌اي مهم، به صورت همه جانبه‌اي افق تحولات مدیریت را تحت تاثیر قرار داده است.یکی از مفاهیم مهم و فرا رشته‌اي در بحث مدیریت پدیده‌هاي اجتماعی، مفهوم سرمایه اجتماعی است. پاتنام[1] ، سرمایه اجتماعی را مجموعه اي از مفاهیمی مانند اعتماد، هنجارها و شبکه‌ها می داند که موجب ایجاد ارتباط و مشارکت بهینه اعضاي یک اجتماع شده و در نهایت منافع متقابل آنان را تأمین خواهد کرد. از نظر وي اعتماد و ارتباط متقابل اعضا در شبکه، به عنوان منابعی‌هستند که در کنش‌هاي اعضاي جامعه موجود است (پاتنام، 1998 :54).

امروزه سرمایه اجتماعی، نقشی بسیار مهمی درمدیریت نوین جوامع ایفا می‌کند به طوری که اثر بخشی سایر سرمایه ها منوط به وجود این سرمایه خواهد بود.لذا بدون سرمایه اجتماعی، پیمودن راههای توسعه و تکامل فرهنگی و اقتصادی ناهموار و دشوار می‌شوند. از این رو موضوع سرمایه اجتماعی به عنوان یک اصل محوری برای دستیابی به توسعه محسوب شده و مدیرانی موفق قلمداد می‌شوند که بتوانند در ارتباط با جامعه به تولید و توسعه سرمایه اجتماعی بیشتر نائل گردند.(مبشری,1388: 55)سرمایه اجتماعی،مجموعه هنجارهای موجود در سیستم های اجتماعی است که موجب ارتقای سطح همکاری اعضای آن جامعه شده و موجب پائین آمدن سطح هزینه های تبادلها و ارتباطها می‌شود. براساس این تعریف، مفاهیمی، نظیر: جامعه مدنی و نهادهای اجتماعی نیز دارای ارتباط مفهومی نزدیک با سرمایه اجتماعی می شوند .(نظری ،1388 :15).ناهیپیت وگوشال[2] (1998): «سرمايه اجتماعی رامجموعه‌اي است از‌روابط بين افراد و بين گروه‌ها می داند که دستاوردهايي‌را به‌دنبال دارد‌که بدون اين روابط،‌به دست‌آوردن آنها ناممکن است».(نظری ،1388 :15)ابعاد سرمایه اجتماعی از دیدگاه ناهیپیت وگوشال شامل سه بعد زیر می باشد: 1) سرمایه ساختاری2) سرمایه شناختی 3) سرمایه رابطه ای( ناهیپیت وگوشال ،1998)